Το ότι ο ανασχηματισμός αναδείχθηκε σε μέγα φιάσκο για την Κυβέρνηση και το Μέγαρο Μαξίμου το γνωρίζετε ήδη, δεν θα το μάθετε από εμένα. Λίγα 24ώρα πριν είδαμε ένα συνοθύλευμα επιλογών από τον Πρωθυπουργό και τους συνεργάτες του, που όσο και αν προσπαθήσει κάποιος δεν θα μπορέσει να βρεί καμία απολύτως λογική εξήγηση.

Είναι η πρώτη φορά που μια Κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να ξεκολλήσει το κάρο που έχει «αγκυρωθεί» στις λάσπες, καταφέρνει να το ωθήσει ακόμη πιο βαθιά στον βάλτο. Καμία λογική λοιπόν και το αυτογκόλ μπήκε από τα αποδυτήρια.

Από την μια η επιλογή του ναυάρχου ε.α Ευ. Αποστολάκη, ενός ανθρώπου που έχει συνδέσει την σταδιοδρομία του με το ΠΑΣΟΚ και μετέπειτα με τον ΣΥΡΙΖΑ και που έχει δείξει ότι ιδεολογικά κολλήματα δεν έχει αν είναι για την καρέκλα και από την άλλη η επιλογή του συμπαθέστατου -πλην άλλων-  Θάνου Πλεύρη για το Υπ. Υγείας δείνουν κινήσεις χωρίς σκέψη, χωρίς λογική. Ασύνδετες και ασυνάρτητες.

Και αν και είναι σύνηθες το φαινόμενο μετά από κάθε ανασχηματισμό να υπάρχουν παράπονα από τους κυβερνητικούς βουλευτές, λόγω του ότι είτε αδικήθηκαν είτε δεν αξιοποιήθηκαν, η αλήθεια είναι ότι πρώτη φορά Πρωθυπουργός απαξιώνει και υποτιμά σε τέτοιο βαθμό τους βουλευτές του.

Δηλαδή μια σειρά από κυβερνητικά στελέχη όπως Έλενα Ράπτη, Θεόδωρος Ρουσόπουλος, Χρήστος Μπουκώρος, Ευρυπίδης Στυλιανίδης βλέπουν να υπουργοποιούνται άνθρωποι που δεν ψηφίστηκαν ποτέ από τον πολίτη και που ούτε έδωσαν αγώνα για να εκλεγούν. Πολιτικοί χώροι και ομάδες ανθρώπων που δεν κατάφεραν ποτέ να εκλεγούν με το Ποτάμι, την Δράση και το ΠΑΣΟΚ έχουν σήμερα στα χέρια τους εξουσία και είναι αυτοί που βάζουν εμπόδια στην «κακιά» λαϊκή Δεξιά του τόπου αυτού, που κέρδισε την μάχη της ψήφου στις εκλογές του 2019.

Για «το καλό του τόπου» λοιπόν το Μέγαρο Μαξίμου επιστρατεύει ανθρώπους που βαφτίζονται εν μια νυκτί «τεχνοκράτες» προκειμένου να μας κυβερνούν ακόμα και αν στις 7 Ιουλίου του 2019 το εκλογικό σώμα αποφάσισε να ψηφίσει αυτοδύναμη την Νέα Δημοκρατία και όχι Πασοκ, Ποτάμι ή Δράση.

Είναι άλλο να επιστρατεύεις άξιους ανθρώπους- ως πρόσωπα – από όλους τους χώρους εκτός του κόμματός σου για να κυβερνήσεις με όσο μεγαλύτερες συναινέσεις και άλλο να λες ότι ο κορμός ενός θεσμικού κόμματος με ιστορία, που αποδείχτηκε ανθεκτικός και συνεκτικός, είναι αντίπαλος που πρέπει τάχα να παραμεριστεί γιατί είναι εμπόδιο σε μια φιλοξενούμενη άστεγη μειοψηφία που μόνο αυτή ξέρει να κυβερνήσει και να πάει τάχα τον τόπο μπροστά.